Slično leči slično: homeopatija

Homeopatija (od grčkih reči homeo, što znači „slično“ i pathos, što znači „patnja“) jeste medicinski sistem čiji je osnivač nemački doktor i hemičar Samuel Christian Hahnemann (1755–1843), a zasniva se na osam principa:

1.    vitalna (životna) sila,
2.    prijemčivost,
3.    mijazmi,
4.    zakon sličnosti,
5.    dokazivanje,
6.    potentizacija,
7.    davanje samo jednog leka,
8.    pravac izlečenja (Heringov zakon).

Zakon sličnosti glasi: svaka supstanca koja kod zdravog čoveka uzrokuje određene fizičke, emotivne ili mentalne simptome izlečiće iste te simptome ako se jave kao rezultat bolesti. Zakon sličnosti u lečenju je prvi primenio švajcarski doktor, naučnik i filozof Paracelzus (1493–1541).

Vitalna (životna) sila

Homeopatija nije ograničena fizičkim nivoom postojanja, nego priznaje postojanje nivoa koji se ne mogu percipirati sa naših pet čula. Po homeopatskoj filozofiji, čovek je vitalna (životna) sila, tj. energija koja se manifestuje na tri nivoa: mentalnom, emotivnom i fizičkom.

Balans, ili idealno stanje vitalne sile, što je njeno prirodno stanje, manifestuje se potpunim mentalnim, emotivnim i fizičkim zdravljem. Međutim, pod dejstvom raznih uticaja vitalna sila može da izađe iz balansa i to je ono što se u homeopatiji smatra bolešću. Bolest će se manifestovati na mentalnom, emotivnom ili fizičkom nivou određenim simptomima, a ta manifestacija jeste ono što se smatra bolešću u klasičnoj medicini. Sa homeopatske tačke gledišta, bolest može postojati samo na energetskom nivou, gde se nalazi vitalna sila, a ono što se dešava na mentalnom, emotivnom ili fizičkom nivou nije ništa drugo nego manifestacija te bolesti.

Viđenjem čoveka kao energije, homeopatija ne negira shvatanja klasične medicine nego ih dopunjuje, zalazeći u oblasti živog bića koje su klasičnoj medicini nepoznate. Homeopatija i klasična medicina jesu komplementarni medicinski sistemi.

PageBreak

Dr Hahnemann verovao je da su ljudi u dalekoj prošlosti već počeli da odstupaju od prirodnih zakona, ignorišući posledice. To je dovelo do izlaženja vitalne sile iz balansa, što je rezultiralo smanjenjem imuniteta, tj. čovekove otpornosti na razne uticaje. Na taj način formiralo se prvo od tri osnovna nezdrava stanja, ili mijazma, zvano psora. To stanje učinilo je ljude prijemčivim za mnoge uticaje iz prirode na koje su prethodno bili otporni. Tokom razvoja ljudske rase  pod dejstvom tih uticaja psora se manifestovala na bezbroj različitih načina. S tačke gledišta klasične medicine, te manifestacije su bolesti. Lečenje kroz istoriju ljudskog roda, u kome se nisu poštovali prirodni zakoni, dovelo je do potiskivanja poremećaja duboko u strukturu čoveka umesto da ga je oslobodilo od njih. Zbog potiskivanja poremećaja iz generacije u generaciju, danas postoje duboko usađeni poremećaji koji u vidu slojeva leže oko nukleusa ljudskih bića držeći vitalnu silu konstantno van balansa. Ta stanja koja nose duboko usađene poremećaje mogu se naslediti ili steći tokom života, a obično su rezultat i jednog i drugog. U klasičnoj medicini manifestacije takvih stanja nazivaju se hroničnim bolestima. Pogoršanja tih stanja, kao i efekti spoljašnjih uticaja kojima je čovek podložan upravo zbog tih stanja, nazivaju se akutnim bolestima.

Psora, koja je u osnovi nastala zbog pogrešnog načina razmišljanja, dovela je do pogrešnih aktivnosti ljudskih bića, a to, opet, do razvoja dva nova mijazma, tj. nezdrava stanja: sajkozisa i sifilisa (ne mešati ovo stanje sa bolešću sifilisom, koja je samo jedna od mnogobrojnih manifestacija sifilističnog stanja). Nova stanja otvorila su vrata za nove uticaje na čoveka sa imunitetom već oslabljenim zbog psore. Zbog svih tih uticaja za koje je čovek postao prijemčiv, tri mijazma počela su da se manifestuju sve više i više na različite načine proizvodeći neograničeni broj bolesti sa tačke gledišta klasične medicine.

Moderan način života, u kome se ne poštuju prirodni zakoni, učinio je sve ovo još komplikovanijim, tako da danas postoje mnoge bolesti koje se ne mogu ni objasniti, ni izlečiti. U homeopatiji se veruje da to nisu zasebne bolesti, nego samo različite manifestacije tri osnovna nezdrava stanja čoveka koja su potisnuta duboko u njemu. Verujući u to, homeopatija ne leči manifestacije nego uzroke tih manifestacija, tj. mijazme. Kada se mijazmi izleče, povlače se i sve njihove manifestacije (bolesti u klasičnoj medicini), a što je najvažnije, ne javljaju se ponovo jer nestaje prijemčivost za štetne uticaje. Slikovito objašnjenje ovoga nalazimo u Paracelzusovim rečima:

„Lečenje manifestacija, pri čemu se ne obraća pažnja na uzroke bolesti, isto je kao kada bismo hteli da se oslobodimo zime čisteći sneg ispred vrata. Nije sneg uzrok zime nego je zima uzrok snega.“

Homeopatija pomaže prirodnu tendenciju ljudskog tela – samoizlečenje, stimulišući moć izlečenja koja je sastavni deo svakog živog bića. Homeopatski lek deluje kao stimulans te prirodne moći koja pod dejstvom raznih uticaja može biti blokirana ili usporena. Koliko je dugo potrebno da dođe do izlečenja, zavisi od toga koliko i kakve poremećaje čovek nosi u sebi. Ti duboko usađeni poremećaji koje godinama možemo da nosimo u sebi, a koji su uzrok bolesti, nalaze se u vidu slojeva oko nukleusa našeg bića. Homeopatski lekovi oslobađaju jedan po jedan sloj, tj. poremećaje koji izazivaju bolesti, dok se ne dođe do zdravog nukleusa našeg bića. U tom smislu homeopatsko lečenje je proces sličan ljušćenju luka. Da bi se došlo do centra luka, mora se skidati jedan po jedan sloj.